ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΝΑΞΗ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

(ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ)

Θέμα:

Θεία Ευχαριστία και κορωνοϊός

στο πλαίσιο των σχέσεων

Θεολογίας και Επιστήμης Ομιλητές:

Σπυρίδων Τσιτσίγκος Καθηγητής Ψυχολογίας της Θρησκείας

της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

&

π. Στυλιανός Καρπαθίου Θεολόγος - Ψυχίατρος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

Ώρα 20:00

Ηλεκτρονικός Σύνδεσμος: http://meet.google.com/pja-fjrp-kci

Afon movie

εργασία εξομολογητικής 16/04/2018

ελληνική δημοκρατία                                                                                                                                                                             Ιερά ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΉ ΑΘΗΝΏΝ                                                                                                                                                                   ΊΔΡΥΜΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΉΣ ΕΠΙΜΌΡΦΩΣΗΣ                                                                                                                                                      ΙΕΡΆ ΜΗΤΡΌΠΟΛΙΣ ΜΕΓΆΡΩΝ & σαλαμινος

Προετοιμασία για μια σωστή εξομολόγηση

Το πώς θα ανοίξω την καρδιά μου στην αγάπη του Θεού

ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ΡΟΥΣΣΑΚΗΣ

16/4/2018

Καλλιεργώντας το χωράφι της καρδιάς μου, εν αναμονή του Θείου Σπορέως, δια την καρποφορίαν των ελπίζωμένων αγαθών της ουρανίου βασιλείας

<< Ετοιμασία για μια σωστή εξομολόγηση >>

Από το πώς της εξαγορεύσεως,

 έως το πώς της ομολογίας !

Αντί προλόγου…..

Μογοῦντες ἐν τῷ καρδιακῷ ἀμπελώνι...

Εάν είναι δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος δημόσια το σφάλμα του ,είναι πολλάκις δυσκολότερο να αποδεχτεί το λάθος κατ΄ ιδίαν, ευρισκόμενος εν τω <<κρυπτώ >> ταμείω[1] της ψυχής του λόγο της πεπτωκυίας φύσεως του, που αγωνιά για την διάσωση του κύρους του εγώ του .

Και έτσι εφευρίσκει διαφόρους τρόπους με τους οποίους και τελικά δικαιολογεί, προσπαθεί να καθησυχάσει την συνείδηση του, και εν τέλει προσυπογράφει το προσωπικό του συγχωροχάρτι, φαρδιά –πλατιά  με αισθήματα μάλιστα αυτοδικαιώσεως .

Έτσι τα πάντα που περιγράφουν τα εξωτερικά γνωρίσματα μιας προσωπικότητας, απεικάζονται στον καθρέπτη του αυτοπροσδιορισμού της και το πώς αυτοπροσδιορίζει  κανείς τον εαυτό του απεικονίζει την εσωτερική κατάσταση της ψυχής του.

Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που ο Θείος Σπορεύς δεν γεωργεί το χωράφι, αλλά μόνο το σπέρνει[2], η αναγκαιότητα δηλαδή του σεβασμού του αυτεξουσίου του ανθρώπου δια μέσου της δυνατότητος επιλογής με απόλυτη ελευθερία , της καθ’ ὁλοκληρίαν αποδοχής του Θείου θελήματος ως έμπρακτης αγάπης, της προς τον διαθεμένο την καρδίαν του άνθρωπο.

Και η προετοιμασία της ψυχής δια το μυστήριο της εξαγορεύσεως των αμαρτιών, αλλά και η ομολογία της αστοχίας της ψυχής να επιτύχει του σκοπού της δημιουργίας, της υπάρξεως ως συγκληρονόμου της δόξης και μετόχου της Θείας ενεργείας, της Τρισηλίου Θεότητος, δεν είναι τίποτα άλλο από την μετά κόπου και μόχθου πολλού, καλλιέργεια του χωραφιού της ψυχής της, του προσωπικού μας μυστικού αμπελώνος .

Εκείθεν η την γεωργηθείσα παρ΄ ημών, γην της καρδίας, ευραμένη θεία αγάπη, σπέρνει δια χειρός του μεγάλου σπορέως Χριστού, τον θείον σπόρο των ευαγγελικών του νοημάτων[3] , ως ζωής δόγματα και παρακαταθήκες αδιάβλητης πορείας, προς τον αγαθό λιμένα της ουρανίου βασιλείας Του.

 Και ως αγάπης αντίδοτων, την καλλιέργεια φιλοπόνως εργάζεται, καθαιρώντας και αποκόπτοντας, τα φύλλα και τους κλάδους[4], οικονομώντας την σωτηρίαν μας κατά την άμετρο αυτού πρόνοια δι΄ ημάς, ίνα πλείονα καρπόν φέρομεν.

Και επειδήπερ θάρρους και ανδρείας , ου πάντες άνθρωποι κέκτηνται τα ίδια μεγέθη , δια τούτο και η παραγγελία της μη προς τα οπίσω βλέψεως[5], ως ευθύτητας γνώρισμα εδόθη εις τους  ποθώντας, τον της αμαρτίας μολυσμό αποτινάξασθαι, δια της εξαγορεύσεως, και την εκρίζωση των παθών δια της βαθείας αρόσεως της ομολογίας επιτεύξασθαι.

Αρκεί να αντιστραφούν τα αισθήματα που νιώθει ο άνθρωπος του θάρρους και της εντροπής. Σύνηθες είναι το φαινόμενο για τον πεπτωκότα άνθρωπο να συγχέει τα αισθήματα του τη συνεργεία μάλιστα του διαβόλου και να αισθάνεται πολύ μεγάλη ανδρεία κατά τη διάπραξη της αμαρτίας και πολύ μεγάλη εντροπή κατά την ομολογία των αμαρτημάτων του .

«Γνωρίζοντας, ὁ διάβολος» παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος 

«πώς ἡ ἁμαρτία μέσα της ἔχει τὴν ντροπὴ κι αὐτὸ μπορεῖ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἕλκεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία νὰ τὸν κρατήσει μακριά της-

 γνωρίζοντας ἀπὸ τὴν ἄλλη πὼς ἡ μετάνοια ἔχει τὴν παρρησία καὶ τὸ θάρρος μέσα της καὶ πὼς αὐτὸ μπορεῖ νὰ προσελκύσει στὴ μετάνοια αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ μετανοήσει, 

ἀντέστρεψε τὴν τάξη τῶν πραγμάτων κι ἔδωσε στὴ μετάνοια ντροπή, ἐνῶ στὴν ἁμαρτία ἔδωσε τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησία.

Κι ἀπὸ ποῦ φαίνεται αὐτό; 

Θὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω. 

Καταλαμβάνεται ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ μία ἐπιθυμία πονηρὴ καὶ δυνατὴ- καὶ τὴν ἀκολουθεῖ, ὅπως ἕνας αἰχμάλωτος- δὲν ντρέπεται- δὲν κοκκινίζει.

 Πράττει τὴν ἁμαρτία- ἴχνος ντροπῆς πουθενὰ- δὲν κοκκινίζει καθόλου. 

Ὅμως, γιὰ νὰ μετανοήσει, ντρέπεται.

Μά, ἄνθρωπέ μου, ὅταν ἔπραττες τὴν ἁμαρτία δὲν ντρεπόσουν καὶ τώρα πού ἦρθες νὰ μετανοήσεις, τώρα ντρέπεσαι; 

Νιώθει ντροπὴ ὁ ἄνθρωπος. Ναί, τὸ καταλαβαίνω. 

Μά, γιὰ πές μου, γιατί τότε πού ἔπραττε τὴν ἁμαρτία δὲν ντρεπόταν; 

Πράττει τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν ντρέπεται, καὶ ντρέπεται νὰ πεῖ τὰ λόγια της μετάνοιας; 

Δὲν εἶναι παρὰ ἔργο τῆς κακίας τοῦ διαβόλου αὐτό.

Αὐτὸς εἶναι ποὺ τὴ στιγμὴ τῆς ἁμαρτίας ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθανθεῖ ντροπή,

 καὶ τὸν ἀφήνει ἔτσι ἐκτεθειμένο ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία- γιατί γνωρίζει ὅτι, ἂν νιώσει ὁ ἄνθρωπος ντροπή, θὰ φύγει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. 

Τὴ στιγμὴ πάλι τῆς μετάνοιας κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθάνεται ντροπὴ- γιατί γνωρίζει ὅτι αὐτὸς ποὺ αἰσθάνεται ντροπή, δὲν φθάνει στὴ μετάνοια. Διπλὸ εἶναι τὸ κακὸ ποὺ κάνει: Ἕλκει στὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὴ μιά, καὶ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ μετάνοια, ἀπ' τὴν ἄλλη.

Γιατί νὰ ντρέπεσαι λοιπόν; 

Δὲν ἔνιωθες ντροπὴ τότε ποὺ ἔπραττες τὴν ἁμαρτία καὶ νιώθεις τώρα ποὺ ἔρχεσαι νὰ βάλεις φάρμακο ἐπάνω στὴν πληγή. 

Τώρα πού ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; 

Ὄφειλες τότε νὰ αἰσθάνεσαι ντροπὴ- ἔπρεπε τότε νὰ ντρεπόσουν- τότε,

 ὅταν ἔπραττες τὴν ἁμαρτία. Ἁμαρτωλὸς γινόσουν καὶ δὲν ἔνιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος καὶ ντρέπεσαι;

«Λέγε τὶς ἁμαρτίες σου σὺ πρῶτος, 

γιὰ νὰ γίνεις δίκαιος». Ὢ μέγεθος φιλανθρωπίας τοῦ Κυρίου!

 Δὲν εἶπε «Λέγε τὶς ἀνομίες σου σὺ πρῶτος, γιὰ νὰ μὴν τιμωρηθεῖς», 

ἀλλὰ «Λέγε τὶς ἀνομίες σου σὺ πρῶτος, γιὰ νὰ γίνεις δίκαιος».

Δὲν ἔφθανε πού δὲν τὸν τιμωρεῖς, τὸν κάνεις δίκαιο κι ἀπὸ πάνω;

 Ναί, καὶ πολὺ δίκαιο μάλιστα.

 Πρόσεξε ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ λόγια! 

Λέει: Τὸν κάνω δίκαιο αὐτὸν ποὺ θὰ μετανοήσει.

Θέλεις νὰ μάθεις καὶ σὲ ποιὰ περίπτωση τὸ ἔκανε αὐτό; 

Τότε μὲ τὸν ληστή. 

Μὲ τὸ νὰ πεῖ ὁ ληστὴς στὸ σύντροφό

 του ἁπλῶς καὶ μόνο ἐκεῖνα τὰ γνωστά μας λόγια!

«Μὰ οὔτε τὸν Θεὸ δὲν φοβᾶσαι ἐσύ; 

Κι ἐμεῖς δίκαια βέβαια- ἔχουμε μία τιμωρία ὅπως μᾶς ἀξίζει, γιὰ ὅλα ὅσα κάναμε»-

 τὴν ἴδια ἐκείνη τὴ στιγμὴ τοῦ λέει ὁ Σωτήρας: «Σήμερα

 κιόλας μαζί μου θὰ εἶσαι στὸν παράδεισο[6]».

 Δὲν τοῦ εἶπε: «σὲ ἀπαλλάσσω ἀπὸ τὴν κόλαση κι ἀπὸ τὴν τιμωρία», ἀλλὰ τὸν βάζει στὸν παράδεισο, ἀφοῦ τὸν κάνει δίκαιο[7]»

Το μυστήριον της Ιεράς εξομολογήσεως ως παρακαταθήκη 

της εμπράκτου αγάπης του Υιού και Λόγου ,δια του ιδίου παραδείγματος Του[8] , 

και μάλιστα της δημοσίου αναγγελίας 

των έσω πεπραγμένων , δια της αποδοχής εν αγκάλες Πατρικές[9], του εν ειλικρινεία μετανοούντος ασώτου υιού ,

 οδοποιοί πάση σαρκί , την ασφαλή οδόν της στενωπού[10] μεν αλλά βεβαίας ατραπού ,δια την πορεία της εις την άνω Ιερουσαλήμ .

Αύτη προβληθείσα ως μόνη προϋπόθεση ειλικρινούς μετανοίας, 

η διάθεση της εν ελευθερία υποδούλωσης του ιδίου θελήματος της, 

εις την αγάπη του Θεού και Πατρός δια του Υιού και Λόγου, 

εν Αγίω Πνεύματι ενεργουμένη, εκοπή του ιδίου θελήματος της, επιτυγχάνει την  μυστική ένωση της, δια της κατά χάριν υιοθεσίας της,

 ως προϋπόθεση μετοχής εν τω ουρανίω δείπνο της

 ανεσπέρου βασιλείας Του, με μόνη φωνή την ομολογία : 

<< Πάτερ ήμαρτον[11] >> .

Η καλλιέργεια του αγρού της καρδίας

Ανέκαθεν ο πεπτωκώς άνθρωπος είχεν την αγωνία της διασώσεως της ταυτότητος του πρόσωπου του

 από το μόνον βέβαιον

 γεγονός δια όλους τους γεννηθέντας ανθρώπους,  τον θάνατον . 

Ούτω πως και το να αυτοδικαιώνεται, και να συγχωρεί τα πάντα στον εαυτό του 

δεικνύει μια βαθειά πράξη διαφυλάξεως του αλώβητου << Εγώ >>.

 Και αυτή την εναγώνια προσπάθεια του, την αποτυπώνει στα μεγαλεπήβολα σχέδια και έργα του ,

δια να εγγίσει προς το ύψος της θεότητος και να εξευμενίσει την μήνη του Θείου,

 ένεκα της διασώσεως της προσωπικότητας του λάτρη , 

και της ποσοτικής προσφοράς εξιλασμών ,ολοκαυτωμάτων ,

 πρωτογεννημάτων, αιματηρών θυσιών ,δια την ικανοποίηση του ανταποδότου Θεού , 

προς ευμένεια δια τα έργα του και μακροημέρευση του επί της γης.

Δια τούτο και εκστασιάζεται και προσπαθεί άνω θρώσκοντας ,

 να προσεγγίσει την Θεότητα και να προσελκύσει την αγαθότητα του Θείου ελέους,

 έναντι του τιμωρού Θεού , 

μετερχόμενος κάθε τρόπου παίδευσης δια τον εαυτό του και προσφοράς

 δια την ανάγκη ικανοποιήσεως της ουρανίου θεότητος ,οικοδομώντας υπέρ μεγέθη κτίσματα[12] , 

(πύργος της Βαβέλ), 

ίνα <<φτάσει>> εγγύτερον εις την κατοικία του εν ουρανώ υπάρχοντος Θεού .

Αλλά και εκτός των γραφών, της θρησκευόμενης ανθρωπότητος, 

οι Ευρωπαίοι μεγάλοι ψυχολόγοι πατέρες, αναφέρουν τα ιδιώματα εκείνα που ομοιάζουν

 με αυτά τα ψυχολογικά πρότυπα της κακώς νοούμενης πίστεως,

 εις την ανωτέρα δύναμη, την Θεϊκός καταδυναστεύουσα  το ανθρώπινο γένος, δια της επιβολής της δυνάμεως της εις την ζωή και τα έργα του.

Έτσι το πρόβλημα με την διαχείριση της ψυχικής ενότητας και ηρεμίας, 

κατά την διάρκεια του αγώνα της καθημερινής επιβιώσεως καθίσταται δυσχερές, 

για τον σύγχρονο άνθρωπο, που τα πάντα γύρω του κινούνται με ταχύτητα φωτός, 

από εικόνες έως πληροφορίες,

 που εκούσια η ακούσια, προσλαμβάνονται από τα καταλυπτήρια όργανα μας ,

 οδηγώντας σε απόγνωση δια μέσου της κοπώσεως, τον πεπτωκότα άνθρωπο.

Στην κενότητα του ψυχικού αδειάσματος, με την  απόγνωση και την απελπισία,

 που εκφράζεται ψυχολογικά ως κατάθλιψη,

 αναζητά τρόπους διαφυγής, 

εκ του στενωπού της εγκλωβισμένης του προσωπικότητας, 

καταφεύγοντάς σε διάφορες πρόσκαιρες λύσεις .

Όμως το καλύτερο γιατρικό , η καλύτερη έκβαση εκ του εγκλωβισμού των ψυχικών μεταπτώσεων, είναι η από του «εγώ» αλλοτρίωση, 

εις το «εμείς» της εκκλησίας, ως απόβαση εις την αντίπερα όχθη, που πολλάκις φαντάζει εις τα μάτια μας ως αδύνατη η διάπλευση του ποταμού του << Εγώ >> μας , 

ως πρόταση αθανασίας , ως εφόδιο θάρρους και ελπίδος δια την κατά των παθών νίκη και την σύνταξη εν τω στρατόπεδο του Χριστού ,

 εις την ποίμνη των σωζομένων ,εις τον εύδιον λιμένα της ουρανών βασιλείας . 

Δια της τόσο απλής ομολογίας μας, αλλά συγχρόνως και τόσο δύσκολης ,

αφού το να μην κατηγορήσω τον εαυτό μου δια της αυτομεμψίας συνιστά δι εμέ πρόσκομμα αληθούς μετανοίας και καθαρής εξαγορεύσεως , 

προσομοιάζοντας εις τον προπάτορα Αδάμ[13] , όστις και δεν αναγνώρισε το λάθος της παρακοής δια την επεβλήθησαν εις αυτούς νηστεία,

 αλλά αντιθέτως εις την προσπάθεια του να δικαιολογήσει το πταίσμα του, εξέπεσε[14] και της τιμής και της αξίας του της υιοθεσίας χαρίσματος γενόμενος πάροικος εν τη ζωή ταύτη, 

και όλα αυτά για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα εις τον γινώσκοντα τα της καρδίας μας

 μύχια και κρύφια.

«Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ προσέξη» ἔλεγε ὁ Όσιος  Παΐσιος ἀναφερόμενος σ’ αὐτόν πού ἐξομολογεῖται,

«εἶναι νὰ μὴ δικαιολογῆ τὸν ἑαυτὸ τοῦ κατὰ τὴν ἐξομολόγηση. 

Ἐγώ, ὅταν πάω νὰ ἐξομολογηθῶ καὶ πῶ λ.χ. «θύμωσα» - ἄσχετα ἂν χρειαζόταν νὰ δώσω καὶ σκαμπίλι -,

 δὲν ἀναφέρω τὸ 

θέμα, γιὰ νὰ μὴ μοῦ δώση ἐλαφρυντικὸ ὁ πνευματικός. 

Ὅποιος ἐξομολογεῖται καὶ δικαιολογεῖ τὸν ἑαυτό του, δὲν ἔχει ἀνάπαυση ἐσωτερική, ὅσο ἀσυνείδητος καὶ ἂν εἶναι.

 Τὰ ἐλαφρυντικὰ ποὺ χρησιμοποιεῖ στὴν ἐξομολόγησή του γίνονται ἐπιβαρυντικὰ γιὰ τὴν συνείδησή του.

 Ἐνῶ, ὅποιος ὑπερβάλλει τὰ σφάλματά του,

 γιατί ἔχει λεπτὴ συνείδηση,

καὶ δέχεται καὶ μεγάλο κανόνα ἀπὸ τὸν πνευματικό, 

αὐτὸς νιώθει ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση. 

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού, ἂν κλέψουν 

λ.χ. μία ρώγα, νιώθουν σὰν νὰ πῆραν 

πολλὰ καλάθια σταφύλια καὶ σκέφτονται συνέχεια τὸ σφάλμα τους. 

Δὲν κοιμοῦνται ὅλη τὴν νύχτα, μέχρι νὰ τὸ ἐξομολογηθοῦν.

 Καὶ ἄλλοι, ἐνῶ ἔχουν κλέψει ὁλόκληρα καλάθια σταφύλια, δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ λένε πὼς πῆραν ἕνα τσαμπί.

 Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ὄχι μόνο δὲν δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους, 

ἀλλὰ μεγαλοποιοῦν τὸ παραμικρὸ σφάλμα τους καὶ στενοχωριοῦνται καὶ ὑποφέρουν πολὺ

 γιὰ μία μικρή τους ἀταξία[15],

 ξέρετε τί θεία παρηγοριὰ νιώθουν; 

Ἐδῶ βλέπεις τὴν θεία δικαιοσύνη, πὼς ὁ Καλὸς Θεὸς ἀνταμείβει.

Ἔχω παρατηρήσει ὅτι ὅσοι ἐκθέτουν τὰ σφάλματά τους ταπεινὰ στὸν πνευματικὸ καὶ ἐξευτελίζονται,

 λάμπουν, γιατί δέχονται τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. 

Ἕνας ἀπόστρατος μὲ πόση συντριβή μοῦ διηγήθηκε ὅ,τι εἶχε κάνει ἀπὸ ὀκτὼ χρονῶν παιδάκι. 

Ἕνα τόπι εἶχε πάρει ἀπὸ ἕνα παιδάκι γιὰ μία μόνο νύχτα – τὴν ἄλλη μέρα τοῦ τὸ ἔδωσε – καὶ ἔκλαιγε, γιατί τὸ στενοχώρησε. 

Ὅταν ἀποστρατεύθηκε, ἔψαξε καὶ βρῆκε ὅσους εἶχε λυπήσει, 

ὅταν ὑπηρετοῦσε – ἄσχετα ἂν ἐκτελοῦσε καθῆκον τῆς ὑπηρεσίας του-, καὶ τοὺς ζήτησε συγγνώμη! Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση! 

Ὅλα τὰ ἔπαιρνε ἐπάνω του. 

Μένει τώρα σὲ ἕνα χωριὸ καὶ τὰ χρήματά του τὰ δίνει ἐλεημοσύνη. 

Ὑπηρετεῖ καὶ τὴν ἡλικιωμένη μάνα του, ἐνενήντα πέντε χρόνων, κατάκοιτη μὲ ἡμιπληγία καί, ἐπειδὴ βλέπει τὸ σῶμα της, ὅταν τὴν φροντίζη, τὸν πειράζει ὁ λογισμός.

 «Ἂν ὁ Χὰμ ποὺ εἶδε τὴν γύμνωση τοῦ πατέρα τοῦ τιμωρήθηκε, λέει, τότε ἐγώ…». 

Συνέχεια ἔκλαιγε. 

Τὸ πρόσωπο του ἦταν ἀλλοιωμένο. 

Πόσο διδάχθηκα ἀπὸ τὴν συντριβή του[16]!»

Με μια μόνο προϋπόθεση την ελεύθερη βούληση και την εκούσια υποταγή εις το θέλημα 

του ουράνιου Πατρός μας , δια την εξομάλυνση των δυσχερών και την εκρίζωση των ακανθών εκ του αγρού της καρδίας μας .

Ελεύθερα έτσι κινούντες το φρόνημα της ψυχής μας και υποτασόμενοι τω θείω θελήματι,

 κάθε προσπάθεια , όσο μικρή και εάν φαίνεται στα μάτια μας, αποκτά σωτηριολογική προϋπόθεση εις την πορεία μας,

 δια την Εκείνου συνάντηση, εν τω κήπω της Γαλιλαίας , τον έσω κρυπτόμενον άνθρωπον .

Και πριν εμείς κινήσουμε εις συνάντηση Του, 

πολύ πριν εμείς στενάξουμε και αποστραφούμε τα έργα της αμαρτίας , 

έχει αρχίσει να οικονομείται το σχέδιο της σωτηρίας μας και η απαρχή της σωτηρίας μας, 

«Ὅταν ἀποστραφεῖς στενάξης, τότε σωθήσῃ[17]»

εκείνος ως φιλόστοργός Πατήρ καταφθάνει και εναγκαλίζεται ημάς, 

και μας αποκαθιστά εις την αρχαία λαμπρότητα, πρίν από την εκούσια αμαύρωση της εικόνος μας,

 δια της εκούσιας αποταγής εκ της Πατρικής εστίας δια της παρακοής .

Πριν καν ολοκληρώσουμε την ομολογία μας δια του 

<< Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν 

και ενώπιον σου[18]…>>,

 Εκείνος κελεύει και αποκαθιστά ημάς και ενδύει την πρώτη εκείνη στολή , 

και επιθέτει το της υιοθεσίας γνώρισμα δια του δαχτυλιδίου, εις καταγγελία της νίκης Του επί του θανάτου και εις ζωή αιώνιο ,κληρονομία .

Αντί επιλόγου

Όσο δύσκολο και εάν φαίνεται , λόγω της μεγεθύνσεως υπό του αντιδίκου , εν τούτοις παραμένει κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου μας , ελαφρύς και χρηστός ο ζυγός[19] Του.

Αρκεί πάντα να προσπαθήσουμε, να κοπιάσουμε ολίγον , να ποιήσουμε την κατά άνθρωπον υπομονή ,

 και ολίγον κατ΄ ολίγον να ξεπερνούμε τα εμπόδια, αν, ο εγωισμός μας μεγεθύνει και ως «ἐπιστολή... γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη[20]» 

να ανοίξουμε το δοχείο της καρδιάς μας για να μπορέσουμε   να δούμε δια τον καθαρών οφθαλμών της ταπεινώσεως,

 την αλήθεια της ζώσης αγάπης του πλαστουργού δια το πλάσμα του και καρπωμένοι εμπειρικά την επίγνωση της θείας αγάπης ,

 μετά χαράς να επιστρέψουμε εις την πατρική αγκάλη, δια της εκούσιας ομολογίας και της υψοποιού ταπεινώσεως δια να μη χάσουμε

 και την πρόσκαιρη ταύτη ζωή αλλά και την μέλλουσαν δια της απωλείας μας κατά τον ευαγγελικό λόγο του αποστόλου, 

ιατρού και ευαγγελιστού Λουκά : 

 «Ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε[21]»

Τέλος και τω μόνο καρδιογνώστη[22] Θεώ δόξα

 και τιμή και προσκύνηση συν τω Υιώ

 και το Αγίω Πνεύματι 

εις τους ατελευτήτους αιώνας .

Αμήν .

---

[1] Ματθ.,κεφ.:6,στιχ.:6

[2][2] Λουκ. ,κεφ.:8,στιχ.:5

[3] Λουκ.,κεφ.:8,στιχ.:15

[4] Ιωαν.,κεφ.:15,στιχ.:1,5

[5] Λουκ.,κεφ.:9,στιχ.:62

[6] Λουκ.,κεφ.:23,στιχ.:43

[7] Λόγος γιὰ τὴ μετάνοια (Ἄγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος), http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1130

[8] Λουκ.,κεφ.:10,στιχ.:21

[9] Λουκ.,κεφ.:15,στιχ.:20

[10] Ματθ.,κεφ.:7,στιχ.:13,14 & Λουκ.,κεφ.:13,στιχ.:24

[11] Λουκ.,κεφ.:15,στιχ.:18

[12] Γεν.,κεφ.:11,στιχ.:4

[13] Γεν.,κεφ.:3,στιχ.:12

[14] Ρωμ.,κεφ.:5,στιχ.:14

[15] Ιακωβ.,κεφ.:2,στιχ.:10

[16] Γέροντος Παϊσίου : Περὶ ἐξομολόγησης, Τὰ ἐλαφρυντικὰ στὴν ἐξομολόγησή μας γίνονται ἐπιβαρυντικὰ γιὰ τὴν συνείδηση, http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2009/07/blog-post_5658.html.

[17] Ησαΐας, κεφ. :30, στιχ.:15

[18] Λουκ.,κεφ.:15,στιχ.:21

[19] Ματθ.,κεφ.:11,στιχ.:30

[20] Κορινθ., Β΄, κεφ. :3 στιχ. :2.

[21] Λουκ., κεφ. :13, στιχ.:3

[22] Λουκ.,κεφ.:9,στιχ.:47 & κεφ.5,στιχ.:22,Μαρκ.,κεφ.:8,στιχ.:17,&κεφ.6,στιχ.:52,Ιωαν.,κεφ.:16,στιχ.:6